ارزیابی دانشجویان از محیطهای کارآفرینانه و تبیین رابطه آن با قصد کارآفرینی

قصد کارآفرینی یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر در راه‌اندازی یک کسب و کار جدید و کارآفرینانه است. از طرف دیگر، محیطهای مساعد کارآفرینی افراد را به سرمایه‌گذاری در کسب و کارهای جدید تشویق و به طور بالقوه قصد کارآفرینی افراد را برای سرمایه‌گذاری در فعالیتهای مخاطره آمیز تقویت می‌کند. در این پژوهش ارتباط بین پنج عامل کلیدی محیطهای کارآفرینانه و قصد کارآفرینی در دانشگاه تهران بررسی شده است. پنج عامل محیطی کارآفرینی به ترتیب شامل سیاستها و رویه‌های دولتی، شرایط اجتماعی-اقتصادی، مهارتهای کارآفرینی و کسب و کار، مساعدت مالی و مساعدت غیر مالی هستند. از روش تحقیق توصیفی- پیمایشی برای مطالعه متغیرها استفاده شده است. در این پژوهش، به منظور اندازه‌گیری قصد کارآفرینی و دیگر متغیرهای کنترل از پرسشنامه قصد کارآفرینی (EIQ) و از تحلیلهای متقارن نیز برای تعیین معناداری ارتباط بین عوامل محیطی و قصد کارآفرینی استفاده شده است. در این پژوهش بین تمامی عوامل محیطی کارآفرینی و قصد کارآفرینی روابط معناداری وجود داشت. همچنین اهمیت مقایسه ای عوامل محیطی، به همراه تحلیل های متقارن فرعی بر اساس ویژگی‌های افراد نمونه محاسبه گردیده است.